ووشو

ووشو هنری است با بیش از 400 سبك و مكتب كه باقی ماندة فنون  رزمی ِ دوران باستان چین می باشند . معنای عامّ ووشو « هنر كبك » و معنای لفظی آن « دعوا نكنید » است  و در زبان ژاپنی معادل بوجوتسو‫ Bu Jutsu ( هنر رزمی ) می باشد . البته در زبان ماندارین بمعنای هنررزم نیز بكار می رود . ریشة ووشو را به ‫حدود 2600 سال قبل از میلاد و به یك سیستم قدیمی در شرق چین بنام چی یاه یوشی می رسانند كه در آن ، حریفان با بر سركردن ِ كلاه خودهای شاخدار با یكدیگر مبارزه می كردند اما اعتقاد بر این است كه ووشو در سال 269 ق . م در منطقة كوهستانی سونگ شان پدیدار شده و بیشتر توسط راهزنان و گروههای مذهبی تمرین می شد . همچنین عقیده بر این است كه در خلال سلطنت سلسلة ژو ( 1000 م – 256 ق . م ) یك نوع كشتی بنام جیائولی وجود داشت كه بعنوان ورزش ملّی در جوار تیراندازی و مسابقات ارّابه رانی متداول بود و بعدها پیشرفت كرده و بصورت امروزی درآمده است ! سرآغاز ووشو را راهب مشهور بودهیدهارما و معبد شائولین نیز می دانند

به هر حال در طی دوران چیانگ شیا ، شانگ و زو ( 215 م – 771 ق . م ) ووشو برای مقاصد نظامی استفاده می شد و امپراطورها از اساتید ووشو در ارتشهای خود استفاده می كردند . ووشو ی نظامی بطور سیستماتیك ، بیشتر در طی سلسلة تانگ و سونگ ( 1279 – 618 م ) پیشرفت كرد و هنر ووشو در ارتشها بعنوان تقویت كنندة نظام و ورزش نظامی و همچنین امتحانی برای ارتقاء درجة افسران و سربازان حفظ شد . در طی سلسلة های مینگ و چینگ ( 1911 – 1368 م ) ووشو ، فرم یافته و ساختار كلاسیك و امروزی خود را پیدا كرد . در اوائل قرن بیستم ، ووشو ی مردمی و كلوپهای آن رشد كرده و در محدودة اُپراها ، رقص ، هنر و مذهب وارد شد . بزرگترین و بانفوذترین انجمن ووشو در شانگهای بود كه بعداً گسترش پیدا كرد تا اینكه در سال 1928 م « مركز ملّی ووشو » تأسیس گردید . گسترش ِ بیشتر ووشو در بین سالهای 1932 و 1936 م بود كه چین ، گروهی از اساتید ووشو را در بازیهای  ‫المپیك 1936 برلین شركت داد ‫

پس از تأسیس چین جدید در سال 1949 م ، ووشو بسرعت گسترش یافته و در لیست ورزشهای ملّی قرار گرفت . همچنین از این سال ، نمایندگان ووشو ی چین شروع به سفر به نقاط مختلف كرده و خارجیان را جهت یادگیری ووشو ، جلب كردند . « سازمان ووشو ی ملّی » در سال 1958 م تشكیل شد و در نتیجه ، انجمن های ووشو در تمام نقاط چین تشكیل گردید . در سال 1979 م «كمیسیون پرورش فیزیكی و ورزشها » ، یك گروه مخصوص را جهت تحقیق در پیشرفت ووشو در شهرهای مختلف چین ترتیب داد و « كنفرانس ملّی » در سال 1982 م تشكیل و مواضع و عناوین ووشو را توضیح داد . این گردهمایی باعث پیشرفت سیستماتیك و علمی استانداردهای ووشو گردید و در سال 1985 م « فدراسیون بین المللی ووشو »‫ ( I.W.U.F ) و در ماه آگوست همان سال ، اولین تورنمنت‫ بین المللی ووشو در شهر شیان چین رسماً آغاز شد . برای ایجاد تكامل و پیشرفت ِ این ورزش و برای انجام تحقیقات و برنامه ریزی در فعالیتهای ووشو ، « انستیتوی تحقیقات ملّی ووشو ی چین » در سال 1986 م تشكیل گردید . در همین سال ، « فدراسیون ووشو ی اروپا » در كشور ایتالیا و « فدراسیون ووشوی آمریكای جنوبی » در آرژانتین تشكیل یافته و مسابقات قهرمانی ووشو در قارة اروپا برگزار گردید . در سال 1987 م اولین مسابقات قهرمانی ووشو ی آسیا در یوكوهامای ژاپن برگزار گشته و در پی آن « فدراسیون ووشو ی آسیا »( W.F.A ) نیز رسماً شروع به كار نمود . در سال 1990 م ووشو بعنوان یك رشتة آزمایشی در بازیهای آسیایی پكن مطرح شده و اولین دورة مسابقات جهانی نیز در سال 1991 م و همزمان با تشكیل رسمی فدراسیون ووشو ، با حضور 36 كشور در پكن برگزار شد

ووشو در طول تاریخ دارای اسامی مختلفی از جمله : چوآن فا ، چوآن شو ، چانگ كیو ، چیو ، كونگ فو ، كوئوشو و بوكس چینی بوده ولی در سال 1920 م كه ‫هنرهای رزمی چین رسمی‫ شدند ،‪ این اسامی به ووشو تغییر نام دادند ‫. از میان سبكهای گوناگون ووشو ، سه سبك بعنوان سبكهای ‫رسمی بحساب می آیند : تای چی چوآن ، چانگ چوآن و نان چوآن  و سه سبك تای چی چوآن ، هسینگ آی و باگوآ چوآن نیز بعنوان تمرینات نرم و درونی ، مورد توجه می باشند . همچنین سبكهای شائولین بعنوان سبكهایی اصیل و سنّتی ، مورد پذیرش ِ همگان می باشند‫