هنر رزمي وینگ چون

با سلام با توجه به اينكه هنر رزمي وینگ چون با نام استاد ايپ من جهاني شد در اين مقاله به اين استاد زياد اشاره نشده .زيرا در مطالب بعدي يك پست اختصاصي در مورد اين استاد درج ميشود .

بودائی بنام (نجی موئی) می باشد كه ابداع كننده (وینگ چون) بوده است. ایشان از طرف سلسله

منچوری تحت تعقیب بودند در این جنگ و گریز از پیروزی های این خانم در مبارزات مهمی كه با مردان

جنگجو داشته است صحبت شده. در زمانی كه این خانم در سنین پیری بوده است یكی از استادان بنام

كونگ فو شائولین را در مبارزات پی در پی با شكست روبرو می نماید و آن مرد كه تحت تاثیر تواناییهای بی

نظیر این خانم قرار می گیرد، با ایشان وصلت می نماید و در زمره شاگردان او درمی آید. دومین خانم (ییم

وینگ چون) اولین هنرجوی این هنر بود كه این سبك به نام اوست.

جالبست كه بدانید او نیز آموزش را

اولین بار با شوهرش آغاز كرد. زمانیكه (ییم وینگ چون) برای همسایگان تنها یك خانم خانه دار محسوب

می شد این سومین زن در عالم وینگ چون، یعنی عروس استادی كه (ییپ من) شاگرد او بود، افتخار آنرا

داشت تا به همسرش تكنیكهای وینگ چون را آموزش دهد. شوهر این خانم كه پسر استاد بود افتخار

آشنایی با تكنیكهای سری را نداشت چرا كه آن توانایی خاص تنها در این خانم دیده شد و از طرف پدر

شوهرش مفتخر به دریافت تكنیكهای مرگبار گشت. همسر این خانم همیشه از او تقاضا می كرد كه

تكنیكهای پیشرفته وینگ چون را به او آموزش دهد و البته او این كار را نكرد زیرا برای استادش قسم خورده بود.

معرفی

وینگ چون یکی از محبوبترین سبک‌های هنرهای رزمی چینی است.

مهم‌ترین هدف وینگ چون واقع گرایی در سیستم دفاع شخصی می‌باشد. وینگ‌چون به جای تاکید بر تکنیکهای مبارزه بر روی اصول انرژی و مبارزه تکیه می‌کند.

ایده اصلی این است که، تحت فشار و استرس مبارزه، غیر ممکن است که از طریق بینایی جهت دقیق و سرعت یک حمله را تشخیص داده و تصمیمی هوشمندانه با استفاده از روشی موثر در مفابل حمله حریف گرفت. این تصمیم باید در زمانی کوتاه و قبل از فرود آمدن حمله حریف گرفته شود. ترجیحاًَ شخص باید بلافاصله حمله‌ای را مستقیماً و محتاطانه طراحی کند. این واکنش‌های غیرارادی است که تعیین می‌کند در صورتیکه حمله حریف در ادامه خطرساز شود، واکنش چگونه باشد. چی سائو یا «دستان چسبان» به هنرجو یاد می‌دهد که چگونه به طور غیر ارادی در برابر سرعت، نیرو و جهت یک حمله بر مبنای حس لامسه (حسی که مغز بسیار سریع تر از حس بینایی آن را پردازش می‌کند) واکنش نشان دهد.

یکی از شاخه‌های وینگ چون کونگ فو که توسط استاد لئونگ تینگ گسترش داده شده به جای آوانویسی مرسوم Wing Chun از آوانویسی Wing Tsun (که همان وینگ چون خوانده می‌شود) به منظور متمایزسازی این شاخه از دیگر شاخه‌ها استفاده می‌کند.

                                                           استاد لئونگ تینگ

اصول هشت گانه وینگ چون سنگ بنای یک سیستم دفاع شخصی تهاجمی را تشکیل می‌دهد که به فرد اجازه تطبیق با اندازه، قدرت و سبک مبارزه‌ای حریف را می‌دهد.

1-برو جلو: فوراً به منظور تماس با اندام حریف به جلو پیشروی کن(به منظور بکار افتادن رفلکس‌هایی که در چی سائو آموزش دیده می‌شود) یا حتی فرای آن برای اول ضربه زدن به حریف. این انفعال غیرمنتظره ابتدایی حریف را اغلب متعجب می‌کند و مبارزه را به فاصله نزدیک تبدیل می‌کند جاییکه عکس العمل‌های حسی بر عکس العمل‌های بینایی حکمفرمایی می‌کند و صد البته جاییکه وینگ چون کار حرفه‌ای احتمالاً در آن منطقه بر حریفش برتری دارد.

2-به حریفت بچسب: اگر در ابتدا نتوانستی به حریفت ضربه‌ای واردکنی و او را از کار بیندازی. به جای تماس برقرار کردن با بدن حریف (غیر از سر و گلو) سعی کن به او بچسبی. غالباً اواین عضوی که با آن تماس پیدا می‌کنید دست حریف می‌باشد حالا که با دست حریف تماس پیدا کرده‌اید او چگونه می‌تواند بدون اطلاع شما حمله‌ای را با دستش اجرا کند؟

3-در برابر نیروی بزرگ‌تر تسلیم شو: از آنجا که هیچکس نمی‌تواند مطمئن باشد که از هر حریفی که در پیش رو دارد قوی تر است، شخصی باید به شیوه‌ای آموزش ببیند که حتی در برابر حریف قوی تر پیروز باشد. چی سائو مانند یک معلم حرفه‌ای یاد می‌دهد که چگونه در برابر حمله حریف واکنش‌های لازم را نشان دهید. وقتی که حقیقتاً حمله حریف از شما قدرتمندتر است، آموخته‌های شما در چی سائو به بدن شما می‌گوید که از مسیر حمله حریف کنار بروید و زاویه دیگری را برای حمله پیدا کنید.

4- حریفت را تعقیب کن: متعاقب اصل اول در صورتیکه حریف عقب نشینی کرد، واکنش فوری یک وینگ چون کار ادامه به حرکت رو به جلویش است، نه اینکه به حریفش اجازه دهد تا خودش را پیدا کرده و فرصتی هر چند اندک برای تجدید نظر در استراتژی حمله‌اش پید کند. بسیاری از سبک‌ها که تکیه بر سرنخ‌های بصری دارند ترجیح می‌دهند که یک گام به عقب بگذارند، اندکی صبر کنند و حمله‌های بعدی را طرح ریزی کنند که معمولاً می‌توان به این نکته در مبارزات ورزشی و تورنُمنتی پی برد.

5- از نیروهای خودی رها شو: کاملاً ضروری است که فرد به منظور حرکت انرژیک و واکنش به موقع در برابر حمله حریف ریلکس باشد.وقتیکه عصبی هستید، نیروهای خودی مثل یک ترمز عمل می‌کنند.پس در ابتدا باید از قید نیروهای خودی خلاص شوید تا بتوانید با چالاکی حرکت کنید.

6-از نیروهای حریفت رها شو: این اصل شبیه به اصل سوم مبارزه‌است. وقتی حریف می‌خواهد از قدرتش برای پایان دادن به مبارزه استفاده کند، تقلا برای مقاومت کردن در برابر قدرت حریف واکنش مناسبی نیست بلکه واکنش مناسب، خنثی کردن نیروی حریف با دور کردن نیروی حریف از بدن یا دور کردن بدن از آن می‌باشد.

7-از نیروی حریف بر ضد خودش استفاده کن: از نیرویی که حریف به شما تقدیم می‌کند، بهره بگیرید. اکر حریف شما را به طرف خودش می‌کشد از آن نیرو به عنوان قسمتی از حمله‌تان استفاده کنید. یا اگر حریف شما را به سمت چپ هل داد مثل یک در چرخان عمل کنید و از آن نیرو در حمله‌ای با دست راست استفاده کنید.

8-نیروهای خودی را اضافه کنید: علاوه بر قرض گرفتن نیروی حریف، می‌توانید نیروی خودتان را به آن اضافه کنید.

همان قدر که عکس العمل‌ها در یک دفاع شخصی بیانگر پیشرفت هستند، اصول قدرتی نیز باعث پیشرفت هر چه بیشتر هستند به طوریکه یک هنرجوی وینگ چون طی سالیان تمرین همه آنها را مد نظر دارد. اولاً: تمرین فرم و تعداد زیاد مشت برای یادگیری ریلکسیشن در مبارزه (به منظور ضدحمله بر مبنای حس لامسه) و زدن مشت بدون تنش. ثانیاً ساعت‌های بیشمار تمرین چی سائو به منظور افزایش توانایی در رها کردن نیروی خودی و قرض گرفتن نیروی حریف و در آخر تمرینات قدرتی خاص WT برای افزایش هر چه بیشتر قدرت مشت و ضربات.

متد آموزشی وینگ چون بر مبنای توسعه رفلکس‌ها یا همان عکس العمل‌های بدن است. روش‌های آموزش در غالب‌های متنوعی دسته بندی می‌شوند که تعدادی از آنها پس از گذراندن دوره هنرجویی و اخذ درجه استادی یاد گرفته می‌شود.

چی سائو یک متد آموزشی منحصر به فرد در وینگ چون می‌باشد که به هنرجویان یاد می‌دهد تا چگونه نیروی حریف را با مؤثرترین روش علیه خودش در نبرد تن به تن استفاده کند چی سائو یا همان دستان چسبناک برای توسعه رفلکس خودکار استفاده می‌شود . در وینگ چونگ شاگردان از طریق تماس دستان و استفاده از حس لامسه و به صورت کاملاً خودکار به اجرای فنون می پردازند، اجرای این تکنیک بر اساس احساس فشار در مکانیک بدن حریف مقابل انجام می‌شود، حرکت و فشار دو اصل مهم در چی سائو بوده و هر چه این حس افزایش پیدا کند رفلکس حمله و ضد حمله با دقت وسرعت بیشتر اعمل می‌شود .

در چی سائو شرکت کنندگان در برابر یکدیگر می ایستند و در یک دایره در حالی که سعی در آرام باقی ماندن هستند، شروع به احساس نیروی حریف می کنند و پیدا کردن مقاومت و شکاف‌های دفاعی می پردازند و در لحظه مناسب از شکاف پیدا شده دردفاع حریف با وضعیت جالبی به نام حمله به همراه دفاع به حریف حمله می کنند.

در بعضی از مکاتب مانند مکتب شروع حرکت چی سائو با یک دست می‌باشد تا نو آموز بتواند در مقابل احساس فشار و مکانیک بدن حساس بشود و از طرفی به طرف دیگر بشود تا با تمرین حساسیت پاسخ‌های خاص را درک کند و بتواند پاسخ‌های خاص بدست بیاورد و این تمرین به یک مبارزه تبدیل نشود بلکه حالت تمرین را برای نو آموز داشته باشد .

لات سائو یا تمرین «دستان غلتان»، در منطقه ایست که دو هنر جو تماس شان را با یکدیگر حفظ می‌کنند در حالیکه تکنیک‌های مختلف را اجرا می‌کنند. به‌وسیله این تمرین دو هنرجو تغییرات در مکانیک، فشار و شدت حرکت بدن حریف را احساس می‌کنند. افزایش میزان حساسیت که توسط این تمرین بدست می‌آید، یه هنرجو کمک می‌کند تا به طور غیر ارادی و بدون فکر کردن، حمله و ضد حمله‌اش را علیه حریف با دقت، سرعت و تکنیک مناسب اجرا کند. این فرایند می‌تواند نوعی حافظه ماهیچه‌ای نامیده شود.

بواسطه لات سائو یک مبارز وینگ چون می‌تواند چگونگی حرکات حریف را بدون نگرانی از آسیب دیدن خودش و حریفش بررسی کند.به همین علت است که لات سائو یکی از قسمت‌های کلیدی در آموزش وینگ چون است.

لات سائو تمرینی برای میزان حساسیت به منظور کسب واکنش‌ها ی خاص غیر ارادی در چی سائو است.

اگرچه یک فرد عادی ممکن است به این تمرین مثل یک نوع مبارزه بنگرد، اما یک هنر جوی وینگ چون به هیچ عنوان نگرش مبارزه‌ای نسبت به این تمرین ندارد، بلکه آن را به عنوان نوعی تمرین هدفمند جهت افزایش واکنش پذیری در مبارزه در نظر می‌گیرد.

فرم‌های مقدماتی وینگ چون در بستهٔ آموزشی دوره شاگردی قرار دارد، کاربرد و تکنیک‌های بیشتر در فرم‌های بعدی آموزش داده می‌شوند. در متد وینگ چون هدف هر دوره، آموزش در حد نیاز هنرجو می‌باشد، از این حیث که در هر دوره، آموزش بر مبنای آن چیزی است که از قبل هنرجو آموخته‌است. بدین ترتیب فرد به سرعت درک بیشتری نسبت به داشته‌های قبلی و جدیدش پیدا می‌کند.ممکن است هنرجو در ابتدا قسمت‌های مقدماتی راوقتی که آموزش می‌بیند، بطور کامل درک نکند (اگرچه با توضیحات مربی با توجه به درجه‌اش درک محدودی نسبت به آنها پیدا می‌کند)، به هر حال آموزش‌های اولیه به عنوان شالودهٔ اصلی در درجات بالاتر محسوب می‌شود.

سیو نیم تائو یا «فرم ایده‌های کوچک» و چام کیو شامل فرم پا به همراه حرکات سنتی دست می‌باشد.

فرم‌های پیشرفته

چی سائو فرم‌های گوناگونی دارد که قسمتی ار آنها تنها وقتی آموزش داده می‌شود که فرد به یک مربی باصلاحیت تبدیل شده باشد. در زیر جزئیات بیشتری در مورد فرم‌های پیشرفته وینگ چون می‌خوانید:

بیو جی

بیو جی (به معنای «انگشتان پیشرو») کاربرد تکنیک‌های دست(منظور از دست در اینجا، کف دست می‌باشد) باز را در بر می‌گیرد.(در مقابل تکنیک‌های دست بسته(همان مشت))یه همین خاطر است که این اسم بر آن نهاده شده‌است.

آدمک چوبی

موک یان جونگ لفظ به لفظ به معنای «ستون چوبی که به عنوان یک آدمک استفاده می‌شود» می‌باشد، در واقع جای یک حریف فرضی تمرینی را می‌گیرد. اگرچه آدمک چوبی را نمی‌توان به عنوان یک حریف هوشمند در نظر گرفت اما می‌تواند نماینده نیرو و انرژی حریف باشد.

یکی از ویژگی‌های وینگ چون سیستم آموزش سازمان یافته‌اش می‌باشد. در حالیکه بسیاری از سبک‌های رزمی با روش غیر یکنواختی آموزش می‌دهند، ساختار سیستم مانند دوره‌های تحصیلی در مدارس است. بگونه‌ای که هر سطح روی سطح قبلی بنا می‌شود.

بر خلاف مدل آموزش سنتی استاد-شاگردی که یک شاگرد سالها یا حتی تا اخر عمر به دنبال استادش بود، متد آموزشی IWTA به همه هنرجویان تضمین می‌دهد که در هر درجه تحصیلات کامل را دریافت کند. یک فرد پر مشغله که در هفته تنها دو بار فرصت ورزش کردن دارد، هرگز ایده‌های مهمی که همکلاسی‌های تمام وقت، که ظاهراً همیشه در کلاس هستند (که یک امتیاز ناعادلانه‌است)، دریافت می‌کنند را از دست نمی‌دهد.

درجات شاگردی

دوره آموزش وینگ چون شامل دوازده درجه شاگردی است که دو فرم ابتدایی سیو نیم تائو و چام کیو بعلاوهٔ تمرینات و کاربردهای چی سائو را پوشش می‌دهد. در کنار ترکیبات مختلف دست در سیو نیم تائو، مجموعه استانداردی از فرم‌های پا نیز در این دوره یاد گرفته می‌شود.

درجات شاگردی بر مبنای عناوینی که در هر دوره آموزش داده می‌شود، به سه بخش تقسیم می‌شود:

درجات ۱ تا ۴، یادگیری مهارتهای پایه‌ای در سه فاصله مبارزاتی

• درجه یک - مبانی اصولی سبک و مهارتهای حرکتی، درگیر شدن در فاصله دور، شروع سیو نیم تائو
• درجه دوم - مبارزه در فاصله دور به همراه پل زدن ها، کل «سیو نیم تائو»
• درجه سوم - گذار از فاصله حملاتی دور به فاصله میانی
• درجه چهارم - گذار از از فاصله حملاتی میانی به فاصله نزدیکو شروع فرم «چام کیو»

درجات ۵ تا ۸،

• درجه پنجم - حملات در فاصله کوتاه و مبارزه هم‌زمان با هر دو دست
• درجه ششم -
• درجه هفتم -
• درجه هشتم -

درجات ۹ تا ۱۲، کاربردها

• درجه نهم - در مقابل تک مهاجم
• درجه ده - در مقابل دو مهاجم
• درجه یازدهم - در مقابل تک مهاجم مسلح به سلاح سرد
• درجه دوازدهم - در مقابل دو مهاجم مسلح به سلاح سرد

در درجه ۹ شاگردی هنرجو نه تنها باید سبک را به خوبی بشناسد (همچنین در درجه ۸) بلکه باید به خوبی از کاربردهای آن استفاده کند.مهارت تنها تفاوت مهم بین این دو درجه‌است، که بسته به مدرسه‌ای که هنرجو تحت تعلیم است، درجه ۸ و ۹ می‌تواند با عنوان کمربند مشکی برابری کند. البته هیچ اجماعی روی این مسئله وجود ندارد چون هیچ مقایسه قراردی وریمی در این بین وجود ندارد.

در بعضی مدارس درجات مختلف با تی شرت‌های مختلف مشخص می‌شوند، مثل لباس با رنگ سفید تا درجه پنجم، خاکستری برای درجه ۵ تا ۸ و مشکی برای درجه ۹ تا ۱۲.

درجات مربیگری

در ادامه درجات شاگردی ۱۲ درجه استادی نیز وجود دارد. در سطوح مربیگری، هنرجو تمرینات را در غالب برنامه‌های پیشرفته وینگ چون WT آغاز می‌کند.

• بیو جی
• موک یان جونگ (آدمک چوبی)
• لوک دیم بون کوآن فا («نیزه شش و نیم نقطه ای» یا چوب بلند)
• بارت چام دائو (قداره برنده هشتی شکل یا شمشیر پروانه‌ای شکل)

سطوح مربیگری به خودی خود سه بخش تقسیم می‌شود:

۱- ۱ تا ۴ تکنسینی

۲- ۵ تا ۸ پراکتسینی

۳- ۹ تا ۱۲ فیلسوفی

هر یک از اسم‌های سه قسمت ایده و کانونی مرکزی در ورای چگونگی مبارزه دارد که در نسبت به همان سطح انتظار می‌رود. از یک تکنسین انتظار می‌رود که با تکنیک‌هایش مبارزه کند. از یک پراکتسین انتظار می‌رود که یک مبارز تجربی کامل باشد و یک فیلسوف باید عناصر عقلی و معنوی را به خوبی درک کرده باشد.

وینگ چون در ایران

وینگ چون در سال 1372 توسط فیروز قهرمانی وارد ایران شد . از شاگردان ایشان می توان به علی محبوبی و شیرویه حسن زاده اشاره کرد.پس از مدتی ارتباط ایشان با سازمان WT در آلمان قطع گردید و پس از مدتی با تلاش های فراوان سیفو شیرویه حسن زاده دوباره این سازمان وارد ایران شد . در حال حاظر مسئول وینگ چون WT ایران سی فو شیرویه حسن زاده می باشد. ایشان سرمربی اسبق تیم ملی ووشو و داور ممتاز بین المللی هستند. سیفو علی محبوبی نیز از سال 1372 زمانی که وینگ چون برای اولین بار وارد ایران گردید زیر نظر دایی خود آقای قهرمانی کار و فعالیت حرفه ای خود در این رشته را آغاز نمود. ایشان به عنوان اولین شخصی است که پس از گذراندن درجه 3 شاگردی به صورت همزمان کار تدریس این هنر رزمی را نیز شروع کردواز همان آغاز در باشگاه های زیادی این هنر رزمی را تدریس می نمود.  ایشان اکنون سازمان وینگ چون MIW را تأسیس نموده اند.

وینگ چون توسط یک زن طراحی شده، بر همین اساس افرادی که در این رشته فعالیت می کند از همان آغاز متوجه می شوند که

قدرت هیچ نقشی در این هنرهای رزمی ندارد.